قوری چینی تک سیاری از ظروف چای سنتی چینی yixing هستند. Yixing و دیگر خاک رس های منطقه ای بدون لعاب باقی می مانند. این به خاک رس اجازه می دهد تا طعم چای دم شده را در طول زمان جذب کند و طعم چای را در آینده افزایش دهد.
برخی از تمرین‌کنندگان گونگفو، گلدان‌های بدون لعاب خود را برای انواع خاص، حتی گاهی اوقات انواع خاصی از چای، تعیین می‌کنند.
از اواخر قرن هفدهم، چای از چین به اروپا به عنوان بخشی از صادرات ادویه های عجیب و غریب و کالاهای لوکس حمل می شد. کشتی هایی که چای می آوردند قوری های چینی هم حمل می کردند. اکثر این قوری ها با لعاب آبی و سفید رنگ آمیزی شده بودند.
چینی که کاملاً منجمد شده است، بدون آسیب در برابر آب دریا مقاومت می کند، بنابراین قوری ها در زیر عرشه بسته بندی می شوند در حالی که چای در بالای عرشه انبار می شود تا از خشک ماندن آن اطمینان حاصل شود.
قوری های Yixing در ژاپن بسیار محبوب شدند، به ویژه ظروف Banko کپی نزدیک از اصل چینی بودند. مهم‌ترین پیشرفت‌ها اصلاح شکل و استفاده گسترده از دسته «بالا» بود که حمل قوری را آسان‌تر می‌کند.
قوری‌های مخصوص چای کره در تبت همزمان با قوری‌های چینی در حال تکامل بودند و در نهایت به شکل پارچ مانندی در آمدند.
قوری های Yixing همراه با چای به اروپا آمدند و به بوکارو (به پرتغالی “دهان بزرگ”) معروف شدند. از مدل‌های قوری چینی استفاده شد زیرا حفظ روش نوشیدنی چینی ضروری تلقی می‌شد.
قوری‌های چینی به‌ویژه مطلوب بودند، زیرا در آن زمان در اروپا نمی‌توانستند چینی بسازند و نوشیدن چای در اروپا در ابتدا در اختیار طبقات بالا بود.
قوری‌های اروپایی در آن زمان از نقره ساخته می‌شدند، با قدیمی‌ترین نمونه انگلیسی حفظ شده در موزه ویکتوریا و آلبرت ، مورخ 1670.
همزمان، تولید نسخه‌های سفالی چینیقوری‌ها شروع به کار کردند (فولام سفال در لندن در سال 1670 این قوری‌ها را تولید می‌کرد).
