هنگامی که دستکش ضد حساسیت کشیده یا خم می شوند، مولکول های جداگانه جدا می شوند و یکپارچگی سد محافظ به خطر می افتد. همانطور که اشاره شد، دستکش‌های لاتکس نیز از نظر تأثیرات زیست‌محیطی، پرچم قرمزی را برافراشته‌اند بهداشت و ایمنی بین المللی.
دستکش‌های لاتکس به دلیل هزینه کم و سطح حفاظت پایین، معمولاً در محیط‌های غیر خطرناک و کم آلودگی استفاده می‌شوند.
دستکش های لاتکس در دهه 1990 به عنوان یک جایگزین لاتکس برجسته مطرح شدند. در حالی که آنها به اندازه همتایان لاتکس خود الاستیک یا انعطاف پذیر نیستند، دستکش های یکبار مصرف لاتکس به طور قابل توجهی بادوام تر و مقاوم تر در برابر مواد شیمیایی هستند.
به این ترتیب، این دستکش ها برای هر کسی که مجبور است با مواد شیمیایی بالقوه خطرناک و خورنده برخورد کند، انتخاب ایده آلی است.
آنها همچنین برای اکثر محیط های پزشکی کاملاً مناسب هستند، به طور استثنایی در برابر سوراخ شدن مقاوم هستند و خطر واکنش های آلرژی به لاتکس را از بین می برند.
پروتئین های لاتکس لاستیک طبیعی (NRL) پتانسیل ایجاد آسم و کهیر را دارند. واکنش های آلرژیک جدی تری مانند آنافیلاکسی نیز ممکن است.
پروتئین های NRL موادی هستند که تحت مقررات COSHH (کنترل مواد خطرناک برای سلامتی) برای سلامتی خطرناک هستند. بنابراین، COSHH و COSHH ACOP (کد عملکرد تایید شده) شامل الزامات خاص برای کنترل موادی که باعث آسم شغلی می شوند، اعمال می شود.
یک راه بسیار رایج قرار گرفتن در معرض پروتئین های NRL در محل کار، استفاده از دستکش های لاتکس یکبار مصرف است. این دستکش ها را می توان به صورت «پودری» (که در آن پودر برای سهولت در پوشیدن و برداشتن آن اضافه می شود) یا «بدون پودر» عرضه شد.
دستکش های لاتکس از PVC ساخته شده اند که یک فیلم مبتنی بر نفت است. مزیت اصلی دستکش های یکبار مصرف وینیل این است که ساخت آنها ارزان است.
همانطور که گفته شد، دوام کمتری نسبت به لاتکس و نیتریل دارند و محافظت محدودی در برابر قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا زیست پزشکی ارائه می دهند.
