معرق های اولیه اسلامی در ایران عمدتاً از تزئینات هندسی مساجد و مقبره ها با آجر لعابدار تشکیل شده است. کاشی کاری فیروزه ای معمولی در قرن 10-11 رایج شد و بیشتر برای کتیبه های کوفی دیوار مسجد استفاده می شود.
مسجد سید اصفهان (1122 م )، گنبد مراغه (1147 م) و مسجد جامع گناباد (1212 م) از بهترین نمونه‌ها هستند. گنبد مسجد جامع عتیق قزوین نیز مربوط به این دوره است.
عصر طلایی کاشی کاری ایرانی در زمان امپراتوری تیموری آغاز شد . در تکنیک موراق، کاشی استخر در کرج تک رنگ را به قطعات هندسی کوچک برش می‌دادند و با ریختن گچ مایع بین آن‌ها سرهم می‌کردند.
این پانل ها پس از سفت شدن بر روی دیوار ساختمان ها مونتاژ می شدند. اما موزاییک به مناطق مسطح محدود نمی شد. از کاشی ها برای پوشاندن سطوح داخلی و خارجی گنبدها استفاده می شد.
از نمونه‌های بارز این تکنیک در دوره تیموری می‌توان به مسجد جامع یزد (1324-1365 میلادی)، مسجد گوهرشاد (1418 میلادی)، مدرسه خان در شیراز (1615 میلادی) و مسجد مولانا (1444 میلادی) اشاره کرد.
از دیگر تکنیک‌های مهم کاشی‌کاری این زمان می‌توان به کاشی‌های گیره با گیره سفید یا تسمه‌های مشخصه آن اشاره کرد. محراب‌ها که کانون مساجد بودند، معمولاً مکان‌هایی بودند که پیچیده‌ترین کاشی‌کاری‌ها در آن قرار می‌گرفت.
محراب قرن چهاردهم در مدرسه امامی اصفهان نمونه برجسته ای از پیوند زیبایی شناختی هنر خوشنویس اسلامی و تزیینات انتزاعی است.
طاق نوک تیز ، که طاقچه محراب را قاب می کند، کتیبه ای به خط کوفی دارد که در قرآن قرن نهم استفاده شده است. یکی از شناخته شده ترین شاهکارهای معماری ایران، مسجد شاه اصفهان از قرن هفدهم است.
گنبد آن نمونه بارز موزاییک کاشی است و سالن نماز زمستانی آن یکی از بهترین مجموعه‌های کاشی کوئردا سکا در جهان را در خود جای داده است.
برای پوشاندن اشکال پیچیده سالن با الگوهای موزائیک سازگار، باید انواع کاشی‌های متنوعی تولید می‌شد. نتیجه یک پیروزی تکنولوژیک و همچنین نمایش خیره کننده زیورآلات انتزاعی بود.
